रोडा-ढुङ्गासँग अँङ्गालो भिरेर बगेको पानीले
गाउँको बाटोको टाउको चटक्क चिण्डे बनाएको छ।
भाषण दिने मान्छे
ऋषिकेशमा माउथ स्पीकरअघि उभिएको छ।
स्पीसियल पानीको नाला बनिने स्किम
उसको मुखबाट तरल चुहिँदैछ- रालजस्तै।
बजेटको मुटु पक्रेर उ
धामी बन्दैछ।
रातको उज्यालोमा
बाजेले आफ्नो अनुहारको रङ्ग सायद कहिल्यै देखेनन्।
बजूले सायद कहिल्यै आफ्नो सौन्दर्य देखिनन्।
त्यही गाउँको छप्परमा बिजुली बत्तीले
उज्यालोको झण्डा गाड्न नपाएको कति भइसक्यो।
सायद, कति युग।
बस्! त्यही गाउँको छप्परमा
बस्! त्यही गाउँको छात्तीमा हरेक साल भाषणमा बत्ती बल्छ।
No comments:
Post a Comment